Γράμμα σε έναν φοιτητή που δεν ξεσάλωσε ποτέ, από τον αιώνιο φοιτητή πατέρα του

Γράμμα σε έναν φοιτητή που δεν ξεσάλωσε ποτέ, από τον αιώνιο φοιτητή πατέρα του:

Αγαπημένε μου γιε (το ξέρω ότι θα κάνω αγόρι και θα παίξει στην Μπαρσελόνα)...

Σου γράφω αυτό το γράμμα χρόνια πριν γεννηθείς και πολύ περισσότερα χρόνια πριν σπουδάσεις. Σκοπός μου είναι εσύ και η γενιά σου να μάθετε πως ήταν η φοιτητική ζωή πριν την καταστρέψει η πράσινη λαίλαπα της Άννας Διαμαντοπούλου. Πρέπει να ξέρεις, παιδί μου, ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Σε διαβεβαιώ εγώ, ο πατέρας σου, που αποφοίτησε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης τρία χρόνια αργότερα απ’ ό,τι έπρεπε, πως κάποτε η φοιτητική ζωή ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής ενός νέου, ένας Παράδεισος.

Νομίζεις ότι εμείς περνούσαμε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσουμε; Όχι, βέβαια. Μήπως ξεσκιστήκαμε τρία χρόνια στο λύκειο για να διαβάζουμε άλλα τέσσερα στο πανεπιστήμιο και μετά να πάμε φαντάροι; Θα αστειεύεσαι. Εμείς περνούσαμε στις σχολές για να ζήσουμε. Να φύγουμε από το σπίτι, να γνωρίσουμε γκόμενες (έτσι γνώρισα και τη μητέρα σου), να μάθουμε καλό τάβλι, να ταξιδέψουμε με μειωμένο εισιτήριο και να γίνουμε στουπί.

Διάβασα τις προάλλες ότι δε θα υπάρχουν πια αιώνιοι φοιτητές. Ότι θα πρέπει να τελειώνετε τις σπουδές σας σε χρόνο ν+2. To τελευταίο δεν το κατάλαβα, γιατί στην άλγεβρα είχα 7 (και αν δεν είχαν γίνει οι απεργίες των καθηγητών στο λύκειο, θα είχα μείνει στην ίδια τάξη, μπορεί να μην περνούσα στο πανεπιστήμιο, να μη γνώριζα τη μητέρα σου και να μην είχες γεννηθεί. Δεδομένου ότι τότε ήταν υπουργός Παιδείας ο σημερινός πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρέπει να μιλάμε για τραγική ειρωνεία. Αυτό το έμαθα στα αρχαία, όπου επίσης είχα 7). Τι έλεγα; Α! Ναι, ότι θα πρέπει να τελειώνετε τις σπουδές σας σε χρόνο ν+2. Όταν ήμαστε εμείς φοιτητές, δεν υπήρχε χρονικό όριο στις σπουδές. Παρ’ όλα
αυτά, υπήρχαν αρκετοί που τελείωναν κανονικά, στα τέσσερα χρόνια. Τους παρατηρούσα με φόβο και αηδία στον ανεπίσημο χορό αποφοίτησης που έκαναν στον Κώστα Μακεδόνα το 1995 και διέκρινα την κατάθλιψη στα μάτια τους. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ώθησε αυτά τα περίεργα πλάσματα σε μια τόσο παράλογη απόφαση, να αφήσουν δηλαδή πίσω τους τη Θεσσαλονίκη των ’90s, το Lalas, την Αλυσίδα, το Buzios και το Splendid και να επιστρέψουν στα σπίτια τους για να εργαστούν ως καθηγητές σε φροντιστήρια. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Διάβασα, επίσης, ότι αυτή η ψυχρή Κοζανίτισσα, η Ελληνίδα Θάτσερ, η Διαμαντοπούλου, θα καταργήσει λέει το άσυλο. Τι είπες, γιε μου; Δεν ξέρεις τι είναι άσυλο; Σπαράζει η καρδιά μου... Το άσυλο, παιδί μου, κάποτε προστάτευε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Επίσης, προστάτευε και την ελεύθερη διακίνηση κασετών. Όταν ήμουν εγώ φοιτητής, μπορούσες να αγοράσεις πειρατικές κασέτες μέσα στο πανεπιστήμιο με την ησυχία σου. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη κασέτα που πήρα από έναν πάγκο έξω από τη βιβλιοθήκη, όπου συχνάζαμε για να χτυπήσουμε γκομενάκια. Ήταν ένα best of του Πρινς, ντυμένο με γαλάζιο χαρτί φωτοτυπίας. Τι είπες; Τι είναι οι κασέτες; Α, καλά, πού να σου εξηγώ ώρα…

Νομίζεις ότι ο πατέρας σου θα είχε κάνει ό,τι έκανε στη ζωή, αν είχε ολοκληρώσει τις σπουδές σε τέσσερα χρόνια; Σε ολόκληρο το δεύτερο έτος της αγγλικής φιλολογίας πέρασα μόνο δύο μαθήματα. Νομίζεις ότι καθόμουν όλο αυτό το διάστημα; Μεγάλο λάθος! Έκανα ό,τι μπορούσα για να περάσει η ώρα, σπούδασα υποκριτική σε δραματική σχολή, έπαιξα στόπερ στον Κρόνο Συκεών, ξεκίνησα εκπομπή στο ραδιόφωνο μαζί με άλλους τρεις αιώνιους φοιτητές και γύρισα όλα τα κλαμπ της Θεσσαλονίκης. Επίσης, έγραφα για την μπριτποπ σ’ ένα φοιτητικό περιοδικό που το διάβαζε μόνο η παρέα μου και διοργάνωσα καμιά δεκαριά φοιτητικά πάρτι. Ωστόσο, το κυριότερο ήταν ότι εργάστηκα. Νομίζει η κυρία Διαμαντοπούλου ότι οι σπουδές γίνονται στο πανεπιστήμιο; Μέγα λάθος, γιε μου! Ό,τι έμαθα, το έμαθα στο Πανεπιστήμιο της Ζωής. Δούλεψα, γιε μου, δούλεψα για να μπορώ να αντεπεξέρχομαι στις δυσκολίες. Πώς νομίζεις ότι έβγαζα τα ταξίδια κάθε Πάσχα στη Μύκονο (όπου γνώρισα τη μητέρα σου μεθυσμένη πάνω στην μπάρα του Super Paradise;). Πώς νομίζεις ότι πλήρωνα όλα τα σφηνάκια που κερνούσαμε το καλοκαίρι στις Ιταλίδες στην Πάρο; (Αυτό δε χρειάζεται να το μάθει η μητέρα σου.) Δούλεψα. Ως καθηγητής με Proficiency σε φροντιστήρια όπου οι μαθητές ήταν μεγαλύτεροι από μένα, σερβιτόρος σε όλα τα φοιτητικά μπαρ στην Προξένου Κορομηλά και τη Ναυαρίνου, ακόμα και ως βοηθός σε μια μουσική σκηνή όπου έσερνα ένα τρενάκι πάνω σε ράγες του και παρα λίγο να πατήσω κάτι καλώδια και να πάω από ηλεκτροπληξία. Λέει η κυρία Διαμαντοπούλου ότι ειδικά για τους εργαζόμενους φοιτητές θα δώσει επιπλέον χρόνο φοίτησης. Νομίζει η κυρία υπουργός ότι ο εργαζόμενος φοιτητής θα μπορεί να αποδώσει στη δουλειά του έχοντας το άγχος ότι κάποτε πρέπει να τελειώσει τις σπουδές του; Όχι, βέβαια!

Γιε μου, αν έπρεπε να τελειώσω τις σπουδές μου κανονικά, εγώ και οι συμφοιτητές μου δεν θα είχαμε γράψει ποτέ ιστορία στο Πανεπιστημιακό Πρωτάθλημα Μπάσκετ. Ακόμη και σήμερα όλοι μιλάνε για τη φουρνιά του ’94. Ακόμα θυμάμαι το κάρφωμα του Σαλ (ο Σαλ ήταν ένας Σουδανός συμφοιτητής μας, που διαδίδαμε ότι ήταν Αμερικανός φορ από το NCAA) στο καλάθι των Μηχανολόγων, στον ένα και μοναδικό αγώνα που καταφέραμε να βγάλουμε ολόκληρο.

Άκουσα ακόμα ότι θα σας βάζουν γραπτές εργασίες. Δεν υπάρχει, γιε μου, μεγαλύτερη παγίδα. Μια φορά το επιχείρησα στο μάθημα Αμερικανικός Ρομαντισμός και οι διορθώσεις της καθηγήτριας ήταν περισσότερες από το κείμενό μου. Ακόμα δεν ξεπέρασα το ψυχολογικό τραύμα που απέκτησα τότε και, όταν βλέπω κόκκινο στιλό ή μελάνι, βάζω τα κλάματα. Μερικές φορές κλαίω ακόμα και όταν ανάβει κόκκινο στα φανάρια ή όταν παίζει ο Ολυμπιακός.

Γιε μου, το ξέρω ότι, διαβάζοντας όλα αυτά, θα νιώσεις κορόιδο. Έπρεπε όμως να τα καταγράψω κάπου ώστε να μεταδοθούν στις επόμενες γενιές. Διότι είμαι σίγουρος ότι θα έρθει κάποια εποχή που κανείς δε θα τα πιστεύει αν δεν τα δει γραμμένα. Και αν ποτέ βαρεθείς το διάβασμα, να ξέρεις ότι μπορείς να με πάρεις τηλέφωνο για να σου πω πώς καταφέραμε να περάσουμε όλα τα μαθήματα στο Εράσμους μεθώντας την καθηγήτρια της Αφροαμερικανικής Ποίησης.

ΥΓ.1: Κι όμως, υπάρχει ένα πράγμα που μπορεί να κάνει η κυρία Διαμαντοπούλου. Να απαγορεύσει στους φοιτητές των στρατιωτικών σχολών την είσοδο στα μαθήματα των υπολοίπων. Μας έπαιρναν όλες τις γκόμενες.

ΥΓ.2: Κάπου διάβασα ότι θα θεσπιστούν άτοκα φοιτητικά δάνεια. Μη διανοηθείς να με πάρεις τηλέφωνο αν τα βρεις σκούρα. Χρωστάω ακόμα το αυτοκίνητο, το σκάφος και το γαμήλιο ταξίδι στις Μαλδίβες. Κάνε και κάτι μόνος σου.

Nitro