O Δημήτρης Ελευθερόπουλος είχε ανέκαθεν δύο μεγάλα ελαττώματα. Πρώτον, ήταν πιο έξυπνος από το μέσο όρο των Ελλήνων ποδοσφαιριστών (και πιο μορφωμένος). Δεν το λέω έτσι αυτό, το διαπίστωσα όσες φορές κι αν μιλήσαμε. Είναι κακό θα μου πεις τώρα αυτό; Ναι, στην παράνοια του ελληνικού ποδοσφαίρου δυστυχώς αποτελεί μειονέκτημα να έχεις μια στάλα μυαλό και λίγη κουλτούρα.
Το δεύτερο είναι ότι είχε άγνοια κινδύνου σε πολλές πτυχές της ζωής του. Αυτό έκανε πολύ κόσμο -που τον χαλάνε αυτά τα στοιχεία- να τον αντιπαθήσει. Ειδικά με τον τρόπο που έφυγε από τον Ολυμπιακό, το γυαλί λες και ράγισε. Όχι με όλους, όμως. Στην είδηση ότι σταματάει τη μπάλα, πιστεύω πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού τον αποχαιρέτισαν μέσα τους καλόκαρδα, αφήνοντας το παρελθόν πίσω…
Ο “Μήτσος” αν θυμάμαι καλά ξεκίνησε από τα τσικό του Ολυμπιακού, μετά πέρασε μια βόλτα από την Προοδευτική όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός, έβγαλε μάτια και επέστρεψε για να εκτοξευθεί επί Μπάγιεβιτς στην κορυφή.
Σαν τώρα θυμάμαι μέρες να κατεβάζει τα ρολά και να μην περνάει τίποτα. Είχε βέβαια αυτή τη γνωστή αδυναμία στις εξόδους, όμως είναι άδικο να καταγραφεί μόνο αυτή η ποδοσφαιρική εικόνα από την αφεντιά του. Καλύτερα να θυμόμαστε όταν πεταγόταν σαν ελατήριο και καθάριζε φάσεις στις οποίες οι αντίπαλοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν goal.
Ο “Μήτσος” αγαπήθηκε πολύ όχι μόνο στην κερκίδα των φανατικών, αλλά και στις γυναικείες καρδιές. Είχε μεγάλη ζήτηση μια εποχή. Βρέθηκε βέβαια “κατά λάθος” με μια κόρη, την οποία όμως αγάπησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του. Το καλύτερο δώρο όπως έχει πει και ο ίδιος.
Ο Ελευθερόπουλος ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα στα ελληνικά γήπεδα. Το λέω αυτό γιατί οι τερματοφύλακες είναι μια άτυχη κατηγορία. Από το σέντερ φορ θυμάσαι εκείνη την απίστευτη γκολάρα που έβαλε από το πουθενά, στους τερματοφύλακες όμως δεν θυμάσαι όλα αυτά που έσωσε και ήταν εκατοντάδες, αλλά όσα έφαγε. Θυμάσαι την κρίσιμη ολιγωρία στο πιο κρίσιμο ματς.
Εξ ου και ο Δημήτρης δεν θα έκανε για καπετάνιος. O αέρας δεν τον συμπαθεί. Ήμουν μέσα σε αυτή τη γαμημένη τη γιόμα που έγινε από τα 40 μέτρα στο ματς με τη Γιουβέντους. Μέσα και στην ίδια ευθεία με τη μεγάλη περιοχή του “Ελέ”. Η μπάλα σηκώθηκε στα 30 μέτρα και κατεβαίνοντας την έβλεπα να την παρασέρνει ο αέρας προς τα πίσω. Έγινε η γκέλα και ήρθε το γκολ του Κόντε. Περασμένα, ξεχασμένα, όμως. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι τερματοφύλακες έχουν φάει απίστευτα γκολ.
Στην τελική ο “Μητσάρας” ήταν πάντα το στυλάκι του ποδοσφαιριστή που μου άρεσε. Ο τύπος που πέρα από τις ικανότητες, κουβαλάει μυαλό, γνώση, κότσια. Έτσι θέλω να τον θυμάμαι, έστω και αν το παρατράβηξε μια εποχή. Είπαμε, περασμένα, ξεχασμένα. Άλλωστε αυτή η τελευταία έξοδός του ήταν αθόρυβη και αξιοπρεπής…
Από τον Πέτρο Κωστόπουλο
pkool.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου