Ο Ηλίας Μαμαλάκης επέστρεψε μετά την τιτάνια μάχη που έδωσε δίπλα στην επί 37 χρόνια σύζυγό του για να παραμείνει στη ζωή. Δεν τα κατάφεραν και τώρα εκείνος στέκεται ξανά στα πόδια του και κάνει τα πρώτα βήματα της νέας του ζωής.
Δεν έχει αλλάξει την καθημερινότητά του: μένει στο ίδιο σπίτι, κάνει τα ίδια πράγματα, πηγαίνει στο γραφείο του, στα γυρίσματα και του αρέσει να μένει μόνος. «Μ’ αρέσει να βιώνω όλα μου τα θέματα σε βάθος. Τώρα, τι θα αλλάξει αύριο - μεθαύριο, μετά από πέντε χρόνια δεν το ξέρω», συμπληρώνει. «Πηγαίνω λίγο πιο αργά από το συνηθισμένο αυτή την εποχή. Είχα μια καριέρα και ένα προσωπικό ενδιαφέρον για τη διατροφή που ήταν πολύ ζωντανό. Έχασα τη γυναίκα μου πριν από μερικούς μήνες και όλα έχουν υποχωρήσει, όλα βρίσκονται σε μια αδυναμία, αλλά δεν νομίζω ότι όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί μπορεί να γκρεμιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Βλέποντας και κάνοντας».
Δεν έχει αλλάξει την καθημερινότητά του: μένει στο ίδιο σπίτι, κάνει τα ίδια πράγματα, πηγαίνει στο γραφείο του, στα γυρίσματα και του αρέσει να μένει μόνος. «Μ’ αρέσει να βιώνω όλα μου τα θέματα σε βάθος. Τώρα, τι θα αλλάξει αύριο - μεθαύριο, μετά από πέντε χρόνια δεν το ξέρω», συμπληρώνει. «Πηγαίνω λίγο πιο αργά από το συνηθισμένο αυτή την εποχή. Είχα μια καριέρα και ένα προσωπικό ενδιαφέρον για τη διατροφή που ήταν πολύ ζωντανό. Έχασα τη γυναίκα μου πριν από μερικούς μήνες και όλα έχουν υποχωρήσει, όλα βρίσκονται σε μια αδυναμία, αλλά δεν νομίζω ότι όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί μπορεί να γκρεμιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Βλέποντας και κάνοντας».
Σίγουρα, όμως, κάτι έχει αλλάξει. Αν και άνθρωπος της γαστρονομίας, άνθρωπος που παράτησε τα οικονομικά για να αφοσιωθεί στη μαγειρική, σταμάτησε να μαγειρεύει, τρώει ελάχιστα και πάντα έξω από το σπίτι. «Δεν έχω κέφι να μαγειρέψω. Μπορώ να κρίνω το φαγητό του άλλου, μπορώ να φάω το φαγητό του άλλου, αλλά τι να μαγειρέψω και να τρώω μόνος μου; Δεν έχει αξία».
Εργασιοθεραπεία
Η απόφαση για την επιστροφή στην τηλεόραση ήταν κι ένας τρόπος εργασιοθεραπείας. Ούτε ο ίδιος μπορεί να προσδιορίσει αν ήταν μια απόφαση που δείχνει δύναμη ψυχής ή ανάγκη για επιβίωση, αλλά αυτό που μπορεί να πει με σιγουριά είναι ότι η δουλειά λειτουργεί λυτρωτικά. «Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο, όταν έχεις ένα πρόβλημα, μια θλίψη, έναν πόνο, από το να δουλέψεις και να ξεχαστείς», λέει και πράττει ο ίδιος.
Ο Ηλίας Μαμαλάκης, ο αγαπημένος παραμυθάς-σεφ, μέσα από την τηλεόραση έχει ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο, έχει μεταδώσει την αγάπη του για το φαγητό και τώρα τον βλέπουμε ως κριτή στο Top Chef. Τον ρωτάμε αν το στοιχείο του ριάλιτι στην εκπομπή τον φόβισε. «Όχι, γιατί εμείς είμαστε εντελώς αποστασιοποιημένοι από τα παιδιά, κρίνουμε το φαγητό τους, αλλά δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Για μας κριτήριο αποτελεί το ταλέντο τους στη μαγειρική και μόνο και όχι ο χαρακτήρας τους».
Αναλύοντας
Αυτονόητη απορία όταν τον έχεις απέναντί σου δεν μπορεί παρά να είναι η άποψή του για τη μόδα με τις εκπομπές μαγειρικής που κατακλύζουν τη μικρή οθόνη. Τελικά, κάνουν καλό στην γαστρονομία;
«Ούτε καλό, ούτε κακό. Είναι διασκεδαστικές εκπομπές, δεν σε φορτώνουν με προβλήματα, έχουν ωραία χρώματα, άλλες είναι καλές, άλλες είναι κακές, τις βλέπει ο κόσμος, ξεκουράζεται, δεν θυμάται τίποτε ύστερα από λίγο και περνάνε αυτοί καλά και όλοι οι άλλοι καλύτερα».
Όσο για το τι πρέπει να έχει ο top chef; «Πρέπει να είναι top chef. Να ξέρει τεχνική, να έχει τελειώσει σχολεία, να έχει πείρα μεγάλη, να έχει έμπνευση, ηγετικές ικανότητες, να είναι ένας ολοκληρωμένος επαγγελματίας».
Master vs Top Chef
Ως εξαιρετικά έμπειρος σεφ και τηλεοπτική persona, ο Ηλ. Μαμαλάκης δεν θα μπορούσε παρά να πάρει ξεκάθαρη θέση όταν του ζητήσαμε να εξηγήσει γιατί πιστεύει ότι το Master Chef κέρδισε το στοίχημα της τηλεθέασης και βρίσκεται στην κορυφή.
«Νομίζω ότι έχει 3-4 στοιχεία πολύ σοβαρά. Πρώτ’ απ’ όλα, έχει εξαιρετικό κάστινγκ στους κριτές και, παρά τα όσα λέγονται για την κυρία Μανωλίδου, είναι εξαιρετική στην παρουσίαση. Είναι καθημερινό και το καθημερινό γίνεται συνήθεια, είναι λαϊκό, έχει πολύ συναίσθημα, οι κριτές με τους παίκτες αγκαλιάζονται, κλαίνε, κάνουνε - ράνουνε και όλ’ αυτά συνηγορούν υπέρ μιας ανταπόκρισης απ’ το κοινό.
Εμείς, απ’ την άλλη μεριά, βγαίνουμε μία φορά την εβδομάδα, είμαστε πάρα πολύ αυστηροί σε σχέση με τους κριτές του Master Chef και προσπαθούμε να κάνουμε μια σωστή δουλειά για να βγάλουμε έναν top chef. Δεν έχει πολλά τερτίπια η εκπομπή για να προξενήσει το ενδιαφέρον. Το πετυχαίνει για όσους ανθρώπους ενδιαφέρονται για τη μαγειρική και την τεχνική.
Βέβαια, έχουμε πολύ βαρύ πρόγραμμα με εξωτερικά γυρίσματα, για να δίνουμε μια ατμόσφαιρα στις εκπομπές που θα δείτε και που στο μέλλον θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ανεβαίνουμε σε βουνά, κατεβαίνουμε σε ποτάμια, μαγειρεύουμε μέσα, μαγειρεύουμε έξω. Μπαίνουμε σε εστιατόρια, βγαίνουμε από εστιατόρια. Ε, αυτό έχει την αξία του, αλλά φαίνεται έχει μεγαλύτερη αξία να... χαϊδεύεσαι με τους συμπαίκτες σου».
Πώς κρίνει τους πρωταγωνιστές των «φαγητο-ριάλιτι»
Λευτέρης Λαζάρου: Είναι ένας αγαπημένος θείος για την τηλεόραση. Είναι αυτός που θα σ’ αγκαλιάσει τρυφερά, το ’χει κάνει και σε μένα σε δύσκολες στιγμές. Τον αγαπώ πολύ.
Δημήτρης Σκαρμούτσος: Έχει φάει φάπες, αλλά έχει σηκωθεί και σε λίγο θα αρχίσει να τρέχει με μεγάλη επιτυχία. Ενώ φαίνεται αγριεμένος και επιθετικός, έχει μια καρδούλα παιδική μέσα του και γι’ αυτό αρέσει πάρα πολύ.
Γιάννης Λουκάκος: Είναι ο τζέντλεμαν της παρέας, με βαριές σπουδές στην Αμερική, ξέρει την κουζίνα απ’ έξω κι ανακατωτά, έχει ανεπανάληπτο ταλέντο στα finger foods.
Ερβέ Προνζάτο: Έχει μεγάλη σταδιοδρομία, σταθερός της γαλλικής κουζίνας -παρά το ότι πίνει ουζάκια- εκτιμά πολύ την τεχνική στην εκτέλεση των φαγητών και δεν μας χαμογελάει συχνά.
Χριστόφορος Πέσκιας: Λαϊκός μάγειρας, έχει εντρυφήσει στην τεχνική της κουζίνας και όταν κάτι του αρέσει, θα το φάει όλο. Τα φαγητά του βγαίνουν από την καθημερινότητα, αλλά στολίζονται με μια μοντέρνα τεχνική.
Απόστολος Τραστέλης: Γευσιγνώστης που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, ψάχνοντας τα φαγητά και τους σεφ που θα πλαισιώσουν τις δουλειές του. Ξέρει καλά το φαγητό και είναι πολύ αυστηρός.
Για τον εαυτό του: Εγώ, είμαι ένας λαϊκός γευσιγνώστης, μ’ αρέσει η παραδοσιακή κουζίνα, δεν με νοιάζει ο τρόπος με τον οποίο φτάνεις στο αποτέλεσμα, αλλά το αποτέλεσμα. Δεν συγχωρώ τις πονηριές που κάνουν για να μας ξεγελάσουν.
Μανωλίδου vs Μπουλέ: Είναι δύο προσωπικότητες διαφορετικές. Και οι δύο, όμως, είναι μορφωμένα κορίτσια, σεβαστικά και παρά τα όσα λένε τα κουτσομπολίστικα δεν έχει ακουστεί τίποτα κακό γι αυτές. Η Νάντια Μπουλέ, απ’ ό,τι έχω δει, είναι γελαστή, έρχεται από ένα σπίτι που είναι καλό, είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα ήθελα να κάνω παρέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου